Swartsuer. To’n Gräsen, Gruveln, Grienen
„Ik seh Egon un Erwin noch vör mi: mit de Been na baven bi uns op’n Hoff, de korten Been baven anbunnen an en Ledder. Den Buuk opsneden, de Hoor afschraapt, de Innereen rut. Doot de beiden. Se harrn sik wehrt, harr nix holpen, harr nix nützt. Slacht wöörn se, de Söhns vun Erika, uns groot Söög“.
So geiht dat los in’t Vörwoort vun düt besünner Book. Man dat geiht natürlich nich blots um dat Swienslachten. „Swartsuer“ steiht för gräsige Geschichten ut de plattdüütsche Literatur – un dor gifft dat en Barg vun: de Traditschoon fangt an op de engelschen Inseln in’t 19. Johrhunnert, dor is de „gothic novel“ begäng. Un de een oder anner Geschicht is denn op Platt översett. Man ok in de nedderdüütsche Literatur finnt wi ehr, meisttiets ut den Tiet vun den Expressionismus, so as bi Hermann Bossdorf un Gorch Fock. Ok de Schrieverslüüd vundaag hebbt ehren Spaaß an dat Grugen, Carl Groth un Heinke Hannig un vele annern ok.
Dat Lesen lohnt sik, denn vele wunnerbore Texten finnt wi blots hier.
Rostock: Hinstorff 2002. 196 S.
Dat Book is nich mehr op den Markt, man licht över’t Nett to kriegen.