Wullhandkrabben un anner Geschichten
„Wenn ik nich achter kieken kann, keen dor is, denn will ick ok nichs hören. Musst den Minschen, de di wat will, in de Ogen kieken könen, sünst köönt se di bedregen“. Mit düssen Satz snackt Leno-Tante ut Olengamm gegen dat niemoodsche Radio.
Bruukt se nich. Se is Deel vun en Mikrokosmos, en Levenswelt twüschen Bardörp un de Elv an’n Anfang vun’t 20. Johrhunnert, fastholen in plattdüütsche Spraak vun Hertha Borchert.
Hertha Borchert (1895–1985) is opwussen in de Veerlannen un gellt vundaag as Chronistin vun’t Land rundum Hamborg, de akkerat de Welt op’t Dörp opschreven hett. Dor dükert denn Minschen op as Hein Puttfakren un Anno Lüllau, egenwillig un besünners. Över Johrteihnten hett se ehr egen Schrieven torüchstellt un sik blots noch um dat Wark vun ehren Söhn Wolfgang Borchert kümmert. Laat hett man ehr wedderfunnen un düt Book un ok „Barber Wulfen“ op den Markt bröcht.
Düsse Böker sünd wichtige Tüügnissen för de Fruensliteratur domals un ümmer noch dat Lesen weert.
Aus dem Nachlass hrsg. v. Irmgard Schindler u. Dirk Römmer (Neumünster: Wachholtz 1998. 210 S.) Düt Book is in’n Hannel nich mehr to kriegen, man över’t Nett hett man en gode Schangs
zurück zur Übersicht