Margareta Jansen. De letzte Professa
„“Geschichte hett keen Geweten“, hett dor een seggt. „De Lüüd bringt to Ehren, wat se vörher kaputt maakt hebbt.“
De beiden Benediktinerinnen-Klööster dor op den Geestrand vör Buxtu, dat ole vun 1197 un dat Niege von 1286 sünd nich mehr. Dor is ok nich een Steen, de noch vertellen kann.
Düsse Wöör stellt Johann Dietrich Bellmann (1930-2006) sienen Roman över Margareta Jansen vöran. He siedelt dat Book in sien Heimat an. Dat is en ungewöhnlichen Stoff as Grundlaag för dat Book, dat in de nedderdüütsche Literatur wat ganz Besünners is. Bellmann vertellt de Geschicht vun de letzte Nonn, de „ultima professa“, de vun 1696 bis 1704 – 150 Johr na de Reformatschoon – in en intakte kathoolsche Klooster leevt hett. Tosamen mit ehr Magd Heidewig Engelken besteiht se den Alldag in en Klooster, dat dat egentlich nich mehr geven schull. Heel besünners sünd de Kapittel-Överschriften: dat sünd de Naams vun de Musen ut de greeksche Mythologie.
Düt Book schull jedereen, de sik mit plattdüütsche Literatur uteneen sett, leest hebben. Middewiel is dat nich mehr op den Markt, man in’t Nett to finnen.
Rostock: Hinstorff 1998. 200 S.
zurück zur Übersicht